Frietje saté met
Het felle licht prikt in mijn ogen, maar het doet me niets, want daar, over de toonbank heen, wordt mij de puntzak aangereikt. Ik pak hem aan; de hitte die door het papier straalt, brandt in mijn hand. Bovenop de friet ligt een dikke klodder, roomwitte, zijdezacht glanzende mayonaise zij aan zij met een even dikke klodder, bruine, mat glanzende satésaus. De oppervlakten van de klodders zijn hobbelig; de saus is over de versgebakken friet gedrapeerd en is langzaam naar beneden aan het glijden, de silhouetten van de frietjes in de saus weergevend. Precies op het grensvlak van roomwit met mat bruin, staat fier een felblauw vorkje als een vlaggenstok triomfantelijk rechtop, alsof het zeggen wil: “je zult mij zó hard nodig hebben als je geen vieze, vette, vingers wilt krijgen”. Ik neem de puntzak in mijn andere hand en direct wordt ook die hand prikkelig warm door de hitte die door het papier straalt. Mijn vrijgekomen hand negeert nog even het felblauwe vorkje en gaat af op een