All that Jess!

© Jessica Leffers 2015 Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.

In mijn hand ligt een smal, zwart handvat. Plastic. Uit dat handvat steekt een lange, zwarte, dunne spriet. Plastic. Aan het uiteinde van die spriet zit een koperkleurige platte ring. Ik moet mijn linkerwijsvinger midden tussen mijn wenkbrauwen op mijn voorhoofd plaatsen. Vijftien andere mensen doen exact hetzelfde. “Inderdaad”, denk ik, “we zijn een beetje van lotje getikt.” De lange, plastic, spriet zou nu naar rechts moeten draaien. Dat doet het ding ook. Nu blijk ik ingesteld te zijn op mijn biosensor. In gedachten vraag ik: “Zeg eens ja”. De spriet beweegt van boven naar beneden. “Zeg eens nee”. De spriet beweegt van links naar rechts. Ik verdenk mezelf ervan mijn hand ongemerkt te bewegen. Dit kan toch niet kloppen? Ik voel me een regelrechte zweefteef. Jomanda de tweede. Of nog beter: Harry Potter op Zweinstein. Naast me hoor ik een cursusgenootje binnensmonds vloeken. “Het werkt bij mij niet”, sist ze. “Je gelóóft er ook niet in!” hoor ik mezelf vol overtu

Stromende regen. Mijn jas -niet waterdicht- plakt aan mijn lijf, zoals mijn haar aan mijn gezicht plakt. De kou trekt mijn spieren in. Mijn bril is beslagen aan de binnenkant. Aan de buitenkant stroomt de regen over het glas. Ik zie vage schimmen. "Armen gestrekt vooruit! En dribbelen!" Ik doe wat me wordt opgedragen. "Armen naar rechts!" Twaalf paar armen draaien die kant op. "Midden!" Regen stroomt mijn mond in. "Naar links!" Water loopt via mijn ruggengraat naar m'n bilspleet. "Midden!" Mijn armen trillen van de kou. Of is het door de inspanning? "En.... laat maar los! Wandelen!" Doorweekter en kouder kan een mens niet zijn.  Goede ‘warming-up’, denk ik met enig cynisme. En: waarom wilde ik ook alweer meedoen aan Start 2 Run? © Jessica Leffers 2015 Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm o

Een jaar schrijven, schrappen, weggooien, laten liggen, meedoen aan NaNoWriMo, opnieuw beginnen en nog meer schrappen en schaven, hangt plotseling in één oogopslag aan de wand. Tijdens een zeer intensieve schrijfweek in Buitenkunst , afgelopen week, heb ik met dank aan Jannemieke Caspers en mijn medecursisten, het werk van een jaar onder de loep genomen. Ik heb veel inzichten in mijn eigen schrijfstijl gekregen, denkkaders zijn op de schop gegooid, ik heb een prachtige feed-backsessie van 2 uur ondergaan (volgens de DasArts methode ), veel schrijftips gekregen en mogen genieten van de mooie verhalen van mijn medeschrijvers. Het is ontzettend fijn om hulp te krijgen bij zo'n groot en persoonlijk werk. Het afgelopen jaar heb ik het werk vaak aan de kant gegooid, omdat ik niet meer wist hoe ik ermee verder moest. Ik bleef in dezelfde rondjes draaien, had geen nieuwe ingevingen meer, liep vast en wist niet hoe ik daaruit moest komen. Met alle tips en feed-back van af

Het hoge gras snijdt in m’n rechterarm. Aan de linkerkant is geen gras, maar een sloot. Mijn rechterarm zou heel graag even met m’n linkerarm willen ruilen. Het gras komt tot net onder m’n elleboog. Bij mijn vader tot z’n knie. Ik neem grote stappen. Bij iedere stap flappen m’n rubberlaarzen tegen m’n kuiten. Voor iedere stap die m’n vader zet, zet ik er drie. Ik struikel geregeld over de ongelijke kluiten aarde.  Onze hond beweegt zich met scherpe, plotselinge koerswisselingen door het gras. Zíj doen dit vaker. Dan staat mijn vader abrupt stil. De hond, die plotseling naast hem is, ook.  Doodstil, spieren gespannen, kijken ze naar een schaap dat in het aangrenzende weiland op zijn rug ligt. “Wat is er pap?” Op dat moment beweegt het schaap een poot en springt mijn vader over de sloot. De hond huppelt aan mijn kant van de sloot heen en weer, zijn baasje geen moment uit het oog verliezend. Mijn vader geeft het schaap een duw, waarna het wankelend gaat staan en naar de re

[Twee mensen op het podium, bij voorkeur een man en een vrouw] V:     Zou het nou niet gaaf zijn, als je met Oud & Nieuw ergens bij  de Fiji-eilanden op een vliegtuig kunt stappen en met de  tijdgrens mee zou kunnen vliegen, zodat je het van bovenaf over de hele wereld Nieuwjaar kan zien worden. M:       Dat kan toch niet? V:       Ligt eraan over welke breedtegraad je vliegt. Als je over de Evenaar vliegt, dan lukt het niet, maar als je hoger of lager vliegt, moet het wel kunnen, want dan zit er minder ruimte tussen twee lengtegraden. M:       Oh ja. [even stilte] V:       Eigenlijk wel een raar iets hè? Die tijdszones? M:       Ja? V:       Ja. Want ergens daar in die oceaan bij Australië ligt de datumgrens. Maar da’s toch raar? Want dan ben je het ene moment op de maandag, en als je dan 100m verder zwemt is het ineens dinsdag. M:       Als je dan toch een hekel aan je verjaardag hebt, moeten we daar naar toe gaan, rond die tijd. Jij be

Ik dans om de vlammen en sprenkel gedroogde salie, doornappel en primula in de vlammen. De rook die daarvan af komt, vult al snel de heilige ruimte. Tijdens het dansen adem ik de dikke rook in. Mijn danspassen worden trager en rommeliger, alhoewel ik dit niet meer bewust mee krijg, en dan val ik op de grond. Ik ben niet meer in deze wereld. Ik zweef als een adelaar door nevels, langs de sterren en voorbij andere werelden. Als ik weer door een dikke nevel vlieg, maakt deze langzaam plaats voor een uitzicht op mijn dorp. Ik zie de hut waarin ik nu lig, ik zie de vrouwen aan het werk met kruiden, potten en pannen, kinderen spelen in het gras en de mannen praten met elkaar. Bijna iedereen van de stam is buiten. Bijna iedereen. Leka en Drayam zijn binnen, in de grot. Leka neemt afscheid van Drayam. Hij is gister tijdens de jacht op een bizon door het grote beest gedood. Haar verdriet is zelfs hier, vanuit de nevel tussen de werelden, te horen. Ze laat de klanken horen waarmee wi