Zweefteef
In mijn hand ligt een smal, zwart
handvat. Plastic. Uit dat handvat steekt een lange, zwarte, dunne spriet.
Plastic. Aan het uiteinde van die spriet zit een koperkleurige platte ring.
Ik moet mijn linkerwijsvinger midden
tussen mijn wenkbrauwen op mijn voorhoofd plaatsen. Vijftien andere mensen doen
exact hetzelfde.
“Inderdaad”, denk ik, “we zijn een
beetje van lotje getikt.”
De lange, plastic, spriet zou nu naar
rechts moeten draaien. Dat doet het ding ook. Nu blijk ik ingesteld te zijn op mijn
biosensor.
In gedachten vraag ik: “Zeg eens ja”.
De spriet beweegt van boven naar beneden. “Zeg eens nee”. De spriet beweegt van
links naar rechts.
Ik verdenk mezelf ervan mijn hand
ongemerkt te bewegen. Dit kan toch niet kloppen? Ik voel me een regelrechte
zweefteef. Jomanda de tweede. Of nog beter: Harry Potter op Zweinstein.
Naast me hoor ik een cursusgenootje
binnensmonds vloeken.
“Het werkt bij mij niet”, sist ze.
“Je gelóóft er ook niet in!” hoor ik mezelf vol overtuiging zeggen. “Je moet er in gelóven!” Mijn spriet zwiept van boven naar beneden terwijl ik dit zeg. Hij is het met me eens.
“Je gelóóft er ook niet in!” hoor ik mezelf vol overtuiging zeggen. “Je moet er in gelóven!” Mijn spriet zwiept van boven naar beneden terwijl ik dit zeg. Hij is het met me eens.
© Jessica Leffers 2015
Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.
Reacties
Een reactie posten