All that Jess!

Lieve Máxima, Het spijt me dat ik je niet kan bellen. Ik wil Alex gewoon even niet meer zien of horen na wat hij me heeft aangedaan. Ondanks dat maak ik me echt een beetje zorgen om jou. Ik snap het wel; dat gedoe rondom Koningsdag... Koningsdag. Het bekt ook gewoon niet lekker. Koninginnedag wel. Dat klinkt als een bijtje dat rond een felgekleurde bloem zoemt op een mooie lentedag. En zo was het ook altijd op Koninginnedag: luchtig, gezellig, zonnig. Koningsdag klinkt als een soldaat die bij droog, grauw weer, met zijn hakken klakt en in de houding springt. En, lieve Max, zo lijkt het ook te worden: afstandelijk, droog, grauw en iedereen in de houding. Dat komt vooral omdat Lex het koekhappen, zaklopen en spijkerpoepen afschaft. Dat gaf juist sjeu aan de dag; interactie met het Nederlandse volk. Zien ze jullie eens in niet al te charmante houdingen. Zo’n toiletpot onder je arm maakt je toch een beetje tot een gewoon mens. Je weet dat Nederlanders dat hoog in het

Mijn naam is Jacob, 41 jaar. Ik heb autisme, ben verstandelijk beperkt. Ik moest gaan ‘participeren’, zo noemen ze dat. Meedoen in de maatschappij. Nuttig zijn. Vol trots stapte ik op mijn eerste werkdag het pand binnen. Zo één met veel glas en metaal. Mijn schoenen waren keurig gepoetst en ik had een mooie aktetas (geleend van mijn vader) met daarin een felgekleurd boterhamtrommeltje. Ik mocht de koffie en de post bij iedereen langsbrengen. Met zo’n mooie kar die bijna geen geluid maakt. Het eerste rondje met pakketjes en brieven, en het tweede rondje met van die grote, glimmende thermoskannen. En dat twee keer per dag. Ik zag er wel tegenop, maar ik wilde er het beste van maken. Mijn nieuwe collega’s zeiden heel weinig tegen me. Ik dacht dat ze nog even aan me moesten wennen, dat moet ik ook aan nieuwe mensen. Maar nu, na ongeveer een maand, zeggen ze nog steeds heel weinig. Ik denk dat ze niet weten wat ze met me aan moeten. Ik hoorde de directeur op televisie vertelle

Hoeveel kinderen bouwen dromen die achteraf gevangenissen blijken te zijn? Hard werkend, hun best doend, vertrouwend op juf of papa, zien ze niet het lege omhulsel. De leegte van: ‘Zo moet het’ ‘Zo hoort het’ Soms is er één die weet of voelt van die leegte. En toch blijft werken, zijn best doend, vertrouwend op meester of mama. Omdat hij niets anders kent dan  voorwaardelijke liefde. ---- De afbeelding is van de Canadese kunstenaar Robert Gonsalves. Meer van zijn schilderijen zijn hier te vinden . De schilderijen heb ik gebruikt tijdens één van de schrijfcafés ter inspiratie.  Bovenstaande tekst is uit mijn brein ontsproten naar aanleiding van het geplaatste schilderij. Dit wil niet zeggen dat de kunstenaar dit ook met zijn schilderij heeft bedoeld! Het is puur mijn associatie en zegt daarom alles over mij en niets over de kunstenaar.  © Jessica Leffers 2015 Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opg

Krassende kraaien Intens zwart Kleur van de schepping Kleur van de nacht De zwarte nacht Die geboorte schenkt Aan een nieuwe dag. Krassende kraaien Zwarte dagvogels Herinnering aan De spirituele kracht Om het leven Te kunnen scheppen Elke nieuwe dag. © Jessica Leffers 2015 Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.