All that Jess!

Dagobertducktaks, hét woord van 2014. Gekozen door het Nederlandse volk. Chapeau (dat is Frans voor ‘petje af’). Het geeft aan wat er van ons Hollanders is geworden. Even wat geschiedenis. Dagobert Duck komt uit een arme, Schotse familie en heeft door slim denken en hard werken zijn rijkdom vergaard. Zoals ook de Dagobert Ducks in Nederland. In 2014 is het plan geopperd om de Nederlandse Dagobert Ducks extra belasting te laten betalen, om de lasten die nu vooral op de nek van het werkvolk, middenstand, gepensioneerden en werklozen (ofwel: alle Donald Ducks) wordt gelegd, te compenseren. Zodat het verschil tussen arm en rijk wordt rechtgetrokken. Typisch Hollands is dat daarmee het luie en domme gedrag van de Donalds wordt beloond en het slimme en ijverige van de Dagoberts wordt afgestraft. Dat wij dat woord dan ook nog eens kiezen als woord van het jaar, onderstreept het dommige van de Donalds (als we überhaupt nog twijfelden aan dat dommige, gezien het niveau van de meest populai

Zonnestralend bladerdek Rug aan stam Rust in chaos Gedachten: fluitspeler in parabel, Bernlefs Onbewaakt ogenblik, ruisen van wind en de hoop stemmen van weleer te horen © Jessica Leffers 2014 Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.

Het felle licht prikt in mijn ogen, maar het doet me niets, want daar, over de toonbank heen, wordt mij de puntzak aangereikt.  Ik pak hem aan; de hitte die door het papier straalt, brandt in mijn hand.  Bovenop de friet ligt een dikke klodder, roomwitte, zijdezacht glanzende mayonaise zij aan zij met een even dikke klodder, bruine, mat glanzende satésaus.  De oppervlakten van de klodders zijn hobbelig; de saus is over de versgebakken friet gedrapeerd en is langzaam naar beneden aan het glijden, de silhouetten van de frietjes in de saus weergevend.  Precies op het grensvlak van roomwit met mat bruin, staat fier een felblauw vorkje   als een vlaggenstok triomfantelijk rechtop, alsof het zeggen wil: “je zult mij zó hard nodig hebben als je geen vieze, vette, vingers wilt krijgen”.  Ik neem de puntzak in mijn andere hand en direct wordt ook die hand prikkelig warm door de hitte die door het papier straalt.  Mijn vrijgekomen hand negeert nog even het felblauwe vorkje en gaat af op een

Er was eens een wezen -zijn naam was Jan- Een wezen zo groot als de kleine blonde dood. Dit wezen was niks Niks anders dan Een zegen voor de man. Want als je hem eens nodig had, Dan kwam hij dras, de schat. Hij trok zijn ogen uit zijn kop En gooide ze heel hoog voor je op. De laatste die hem zag Had minder geluk die dag Want, omdat Jan zijn ogen te hoog had gegooid, -dat was nog nooit gebeurt, nog nooit!- Trok hij de ogen uit de kop van de man En na hem zag niemand nog wat van Jan. © Jessica Leffers 2014 Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.

Volgens de gemeente Heusden is het Castellum in Oudheusden een prachtig, modern kasteel, die ondubbelzinnig verwijst naar het middeleeuwse kasteel waarmee het allemaal begonnen is.  Dat middeleeuwse element vinden de bewoners van het Castellum geregeld terug. Zo is er een heuse slotgracht, met ophaalbruggen. Die kunnen dan wel niet opgehaald worden, maar het Castellum zal ook niet zo snel worden bestormd. Bovendien gaan de mooie sierhekken geregeld niet open, dus als je als bewoner dan binnen bent, zit je hartstikke veilig. Trouwens, aanvallers moeten eerst langs de buurtkinderen in de speeltuin, die pal naast het Castellum staat. Het geluid dat door die kinderen geproduceerd wordt, overstemt menig voetbalsupporter. Het gevloek trouwens ook. De buurtkinderen vormen daarmee een goede eerste verdedigingslinie. Om dat allemaal kracht bij te zetten, is er in de zomermaanden een ware kraaienplaag op het Castellum. Met name zo rond 5 uur in de ochtend. De daken van de torenkamers zijn

Ik ben Thomas, een mongool. En dat is fijn. Ik ben 43 en ik heb nog nooit zelf hoeven nadenken. Dat doen anderen voor mij, normale mensen. Zij helpen mij te kijken naar mijn problemen en beperkingen. Ze doen me alles voor en ze stellen grenzen voor mij. Hun grenzen worden de mijne. Hun beperkingen zijn de mijne. En als ze vinden dat ik iets niet kan -en dat is vaak- nemen ze het over. Overdag sorteer ik gekleurde blokjes en 's avonds, als ik ben opgehaald door de taxi, worden al die gesorteerde blokjes weer op één grote hoop gegooid, zodat ik morgen ook weer wat te doen heb. Ik denk dat menig normaal mens jaloers op me is: problemen worden van me overgenomen, er wordt voor me nagedacht en ik ga eens per jaar op een boot weg met nog meer mongolen. Hartstikke gezellig. Het is alleen zo jammer dat veel begeleiders me aanspreken met verkleinwoorden. Veel mensen schelden me uit of negeren me en dat begrijp ik niet zo goed, maar je hoort mij niet zeuren hoor! Ik moet er niet

De scheldkanonnades die onze voorouders op elkaar loslieten waren niet misselijk. In de tijd van het Middelnederlands, zoals onze taal tussen 1200 en 1500 wordt genoemd, maar ook in de eeuwen daarop hielden zij als het op schelden aankwam vooral van beledigende termen die te maken hadden met seks, drank, poep en plas of achterlijkheid. Op de website van Historiek staat een overzicht: Een historische scheldwoordenlijst

Vandaag heb ik -voor het eerst in mijn leven- meegedaan met een columnwedstrijd. Voor een goed doel, dat wel. Als ik win gaan de opbrengsten naar Theaterwerkplaats Tiuri, een organisatie die theater maakt met verstandelijk beperkten. Door hen ben ik ook op het idee gekomen van de column. Tiuri maakt op dit moment voorstellingen rondom het thema 'GRENS'. Door de gesprekken die ik met een aantal van de spelers had te combineren met stukken uit de scripts (door de spelers zelf bedacht), is een deel van de column ontstaan. De bedoeling is dat er op mijn column gestemd gaat worden. Hoe meer stemmen, hoe meer kans om te winnen. De column is te lezen op  http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d5v2 . Daar kan je ook meteen je stem achterlaten. Als je het een goede column vindt natuurlijk. Voor meer informatie over Theaterwerkplaats Tiuri: www.theatertiuri.nl

De dag is nog maar net begonnen en ik kijk verschrikt om me heen. Door de deur verdween een blote man met wit haar. Wat had hij nou gezegd, voordat hij wegliep? Iets van: “Ik ben zo terug. Wacht je op me, lief?” Ik lig in een tweepersoonsbed, onder een krakend vers dekbed. Zonlicht valt door het openstaande raam. Ik stap uit bed. De dag is nog maar net begonnen en ik kijk verbaasd om me heen. De linnenkast hangt vol foto’s met gele briefjes. Ik loop er langs. Ik zie een man en een vrouw. Oud. Hij heeft wit haar, zij heeft haar grijze haren opgestoken. Ze kijken elkaar aan en lachen. Hij houdt haar vast. Op het gele briefje ernaast staat: Twee warme, zachte armen om je heen . Ik strijk over mijn eigen haar en hou een pluk voor mijn ogen. Grijs. Grijs?! Dan zie ik een foto van een vrijstaand huis, met een grote boom ervoor en heel veel bloemen in de tuin. Een man en een vrouw staan in de tuin. Hij heeft wit haar, zij heeft haar grijze haren opgestoken. Hij

Schrijven is ontzettend goed voor de gezondheid. Dit heeft met verschillende dingen te maken. Zelfexpressie Schrijven is een manier om jezelf tot uitdrukking te brengen, om je gedachten te ordenen, emoties van je af te schrijven en inzichten te delen. Een vorm van zelfexpressie dus. Minder piekeren Het ordenen van je gedachten en het van je af schrijven van emoties helpt om je hoofd leeg te maken, wat er weer voor zorgt dat je minder piekert. Schrijven kan dus een goed hulpmiddel zijn tegen slapeloze nachten, of tegen cirkelredeneringen die in je hoofd blijven rondspoken. Door je gedachten op papier te zetten, ontstaat vaak ook meer duidelijkheid en meer inzicht.  Reflectie Schrijven geeft je de mogelijkheid om de gebeurtenissen nog eens opnieuw te bekijken. Wellicht durf je zelfs een stapje verder te gaan door op te schrijven hoe je in het vervolg anders kunt reageren. Op die manier wordt schrijven ook een vorm van reflectie. Je houdt jezelf een spiegel voor.