Thomas, een mongool
Ik ben Thomas, een mongool. En dat is fijn.
Ik ben 43 en
ik heb nog nooit zelf hoeven nadenken. Dat doen anderen voor mij, normale
mensen. Zij helpen mij te kijken naar mijn problemen en beperkingen. Ze doen me
alles voor en ze stellen grenzen voor mij. Hun grenzen worden de mijne. Hun
beperkingen zijn de mijne. En als ze vinden dat ik iets niet kan -en dat is
vaak- nemen ze het over.
Overdag
sorteer ik gekleurde blokjes en 's avonds, als ik ben opgehaald door de taxi,
worden al die gesorteerde blokjes weer op één grote hoop gegooid, zodat ik
morgen ook weer wat te doen heb. Ik denk dat menig normaal mens jaloers op me
is: problemen worden van me overgenomen, er wordt voor me nagedacht en ik ga
eens per jaar op een boot weg met nog meer mongolen. Hartstikke gezellig.
Het is alleen
zo jammer dat veel begeleiders me aanspreken met verkleinwoorden. Veel mensen
schelden me uit of negeren me en dat begrijp ik niet zo goed, maar je hoort mij
niet zeuren hoor!
Ik moet er
niet aan denken om normaal te zijn. Dan had ik op m'n 18e het leger in gemoeten
en misschien was ik daar dan wel gebleven en had ik nu ergens in Afghanistan
gezeten. Nee, ik ben dankbaar voor het leven dat ik heb.
Maar soms,
als ik in bed lig, voelt het alsof ik gevangen zit in een plakkerige cocon van
gedachtenspinsels. Hún gedachtenspinsels. Bestaande uit belemmerende
overtuigingen, waarin ik soms zelf ga geloven. Zie je wel, ik kan het niet. Ze
hebben gelijk, het lukt me niet.
Maar laat ik
niet klagen, ik heb een heerlijk bestaan. Het zou alleen zo fijn zijn als ze
míjn kwaliteiten en talenten zien. Ik ben vatbaar voor mooie dingen en gefocust
op creativiteit en positiviteit. Zie dat nou! Zie mijn mogelijkheden. Zie dan
dat ik de normale mensen ook wat kan leren. Ik loop op tegen de muren van
anderen, terwijl mijn muren omver worden gehaald. Gevangen tussen grenzen,
wordt mijn wereld soms zo klein.
Maar, verder
heb ik het prima voor elkaar hoor. Ik moet er niet aan denken om een hypotheek
te hebben en een zware baan die ik eigenlijk helemaal niet leuk vind. Soms
vraag ik me af wie er nu gek is.
Ik ben
Thomas, een mongool. En dat is fijn.
Met deze column heb ik meegedaan aan de Metro columnwedstrijd. Ik heb hiermee vanavond de tweede prijs gewonnen, ter waarde van 150 euro. Dit bedrag wordt volledig gedoneerd aan de voorstelling GRENS van theaterwerkplaats Tiuri
© Jessica Leffers 2014
Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.
Reacties
Een reactie posten