All that Jess!

Een jaar schrijven, schrappen, weggooien, laten liggen, meedoen aan NaNoWriMo, opnieuw beginnen en nog meer schrappen en schaven, hangt plotseling in één oogopslag aan de wand. Tijdens een zeer intensieve schrijfweek in Buitenkunst , afgelopen week, heb ik met dank aan Jannemieke Caspers en mijn medecursisten, het werk van een jaar onder de loep genomen. Ik heb veel inzichten in mijn eigen schrijfstijl gekregen, denkkaders zijn op de schop gegooid, ik heb een prachtige feed-backsessie van 2 uur ondergaan (volgens de DasArts methode ), veel schrijftips gekregen en mogen genieten van de mooie verhalen van mijn medeschrijvers. Het is ontzettend fijn om hulp te krijgen bij zo'n groot en persoonlijk werk. Het afgelopen jaar heb ik het werk vaak aan de kant gegooid, omdat ik niet meer wist hoe ik ermee verder moest. Ik bleef in dezelfde rondjes draaien, had geen nieuwe ingevingen meer, liep vast en wist niet hoe ik daaruit moest komen. Met alle tips en feed-back van af

Het hoge gras snijdt in m’n rechterarm. Aan de linkerkant is geen gras, maar een sloot. Mijn rechterarm zou heel graag even met m’n linkerarm willen ruilen. Het gras komt tot net onder m’n elleboog. Bij mijn vader tot z’n knie. Ik neem grote stappen. Bij iedere stap flappen m’n rubberlaarzen tegen m’n kuiten. Voor iedere stap die m’n vader zet, zet ik er drie. Ik struikel geregeld over de ongelijke kluiten aarde.  Onze hond beweegt zich met scherpe, plotselinge koerswisselingen door het gras. Zíj doen dit vaker. Dan staat mijn vader abrupt stil. De hond, die plotseling naast hem is, ook.  Doodstil, spieren gespannen, kijken ze naar een schaap dat in het aangrenzende weiland op zijn rug ligt. “Wat is er pap?” Op dat moment beweegt het schaap een poot en springt mijn vader over de sloot. De hond huppelt aan mijn kant van de sloot heen en weer, zijn baasje geen moment uit het oog verliezend. Mijn vader geeft het schaap een duw, waarna het wankelend gaat staan en naar de re