Zweefteef
In mijn hand ligt een smal, zwart handvat. Plastic. Uit dat handvat steekt een lange, zwarte, dunne spriet. Plastic. Aan het uiteinde van die spriet zit een koperkleurige platte ring. Ik moet mijn linkerwijsvinger midden tussen mijn wenkbrauwen op mijn voorhoofd plaatsen. Vijftien andere mensen doen exact hetzelfde. “Inderdaad”, denk ik, “we zijn een beetje van lotje getikt.” De lange, plastic, spriet zou nu naar rechts moeten draaien. Dat doet het ding ook. Nu blijk ik ingesteld te zijn op mijn biosensor. In gedachten vraag ik: “Zeg eens ja”. De spriet beweegt van boven naar beneden. “Zeg eens nee”. De spriet beweegt van links naar rechts. Ik verdenk mezelf ervan mijn hand ongemerkt te bewegen. Dit kan toch niet kloppen? Ik voel me een regelrechte zweefteef. Jomanda de tweede. Of nog beter: Harry Potter op Zweinstein. Naast me hoor ik een cursusgenootje binnensmonds vloeken. “Het werkt bij mij niet”, sist ze. “Je gelóóft er ook niet in!” hoor ik mezelf vol overtu