Leedvermaak

Leedvermaak, ik kan er ontzettend van genieten. 

Begin februari tekende ik een petitie van de FNV voor de coronaheffing. Het doel daarvan is bedrijven die profiteren van de coronacrisis en enorme omzetten draaien, te laten meebetalen aan de verliezen van hen die amper het hoofd boven water kunnen houden.

Normaal gesproken denk ik: eerlijk verdiend is eerlijk verdiend, dit is hoe de economie in elkaar zit. Maar nu zie ik dat anders. Waarom? Omdat het blauwe bolle mannetje tijdens de coronacrisis ontzettend veel extra omzet maakt op boeken. Terwijl de boekhandels tijdens de lockdown maar zo’n 30% van hun normale omzet draaien en de kosten hetzelfde blijven of zelfs omhoog gaan (bezorgkosten, extra telefoonkosten en een huurbaas die niet mee wil werken aan een tijdelijke huurvermindering). Dus vond ik het wel zo eerlijk om ervoor te zorgen dat dat dikke mannetje verplicht iets terug moet betalen. En ja, die verplichting is dan echt het leukste deel: ouderwets leedvermaak, niets menselijks is mij vreemd. 

Ik zag al beelden voor me hoe dat dikke, blauwe mannetje zich met hand en tand verzet tegen de grijpgrage handen van de vakbond. Als dat dikke mannetje eenmaal omvalt, komt het natuurlijk nooit meer overeind. 

Je hebt vast weleens een filmpje gezien van twee mensen in een sumoworstelaarspak, die na een flinke aanloop tegen elkaar opbotsen, omvallen en dan op de grond liggen te spartelen als een insect dat op z’n rug ligt en niet meer overeind komt. En dat je dan zo lekker met een speld in dat zachte vlees kunt prikken. En dat je dan wat druppels water erover heen kunt gooien, een soort waterboarden eigenlijk, maar dan op insectgrootte. Dat dus, maar dan in het blauw - want ik zou dat echt nooit bij een insect doen, maar als het om de grootste concurrent gaat is alles geoorloofd. In gedachten dan toch.

Half februari spatte deze droom als een zeepbel uit elkaar toen die bolle aankondigde dat hij vrijwillig ‘een substantieel deel’ van zijn omzet aan de boekenbranche zal doneren. Vrijwillig! Hoeveel ‘een substantieel bedrag’ is wil hij niet zeggen. 

Wellicht lijkt het nu alsof het geld dat je bij de bolle uitgeeft naar de boekhandels gaat en je daarmee de lokale boekhandel steunt. Niets is minder waar. De boekhandels zullen van dat geld fysiek niets zien. Het wordt aan de CPNB overgemaakt. Dat is de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek, die daarmee extra campagnes kan subsidiëren, waar de bolle dan weer van meeprofiteert. Vestzak, broekzak, dus. 

Veel collega’s noemen het guerillamarketing, mooie sier maken en symboolpolitiek. Voor mij is de lol eraf. De martelwerktuigen kan ik weer opbergen en mijn handtekening bij de FNV is voor mijn gevoel niets meer waard. 

En die bolle? Wie het laatst lacht, lacht het best. In z’n kleine, dikke, blauwe vuistje…







© Jessica Leffers 2021

Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.