Carnaval

Als import Brabander snap ik niets van carnaval. Alle vooroordelen zie ik er in bevestigd. En ik wil het op zich best snappen, maar er is niemand die het me uit kan leggen. De meesten die ik spreek weten niet eens hoe het carnaval ontstaan is ('Iets met vasten. Ervoor of erna, dat weet ik niet precies'). Voor de meesten is het ook gewoon om de gezelligheid te doen. En daar hoort nu eenmaal een pilsje bij. Of twee. Of drie. Als niet drinker snap ik misschien nog wel minder van carnaval dan als import Brabander. 
Alles in mij wil het weten, zich er in mengen, de sprong wagen. En vandaag deed die kans zich voor. Ik hoorde een hoop trommels, toeters en muziek in de straat. 'Ha', dacht ik, 'de optocht!' Niet gehinderd door enige kennis over een carnavalsoptocht, gooide ik mijn boek opzij en spoedde mij naar het balkon. Ik verwachtte daar het mooiste uitzicht te hebben op alle praalwagens. Overigens, ook weer niet gehinderd door enige vorm van kennis over praalwagens. Alles wat ik weet over carnaval is van horen zeggen. Op het balkon aangekomen zag ik een hoop Turkse mensen, mooi aangekleed en opgetut. Nu woon ik in een buurt met een grote en actieve Turkse gemeenschap, dus het enige wat ik dacht was: 'oh, die gaan ook vast naar de optocht kijken! Bof ik even met dit mooie plekje hierboven!' 
Ik keek naar links, ik keek naar rechts, ik keek over de daken heen. Maar ik zag geen optocht. Wel ging de muziek, het getrommel en getoeter onverminderd door. Toen ik nog eens goed naar de muziek luisterde viel het kwartje: dit was geen carnavalsoptocht, dit was een Turkse bruiloft...

© Jessica Leffers 2015

Niets van deze blog mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver.